Mijn verhaal

Na de coronacrisis schreef ik onderstaand stukje. Graag deel ik het hier ook.

Muzikantenleven

Ik mocht weer. Of beter gezegd: we mochten weer. We mogen weer. Het kan weer. Wellicht nog niet op volle capaciteit en de voorwaarden zijn dan ook weer niet je van het, maar dat is een andere discussie en die wordt al voldoende gevoerd op FB.
Bottomline: Ik heb inmiddels al weer 3 keer op het podium gestaan sinds die hele Carola-ellende en ik heb serieus het gevoel dat ik weer lucht krijg. En dat ik dat stukje Marcelle, dat gewoon van de ene op de andere dag in een soort van kunstmatige coma was gebracht, weer terug begin te vinden.

Bij alledrie de optredens ervaarde ik hetzelfde: ik moest uitkijken dat ik niet in een hysterisch gelukzalige huilbui zou uitbarsten. Want mijn hemel, wat voelde ik me gelukkig op dat podium. Niet normaal. Weer muziek maken, weer mogen zingen, weer omringd zijn door die mensen die weten hoe het voelt, weer filerijden, weer slecht eten, foute grappen, dikke lagen make-up, koffers vol kleding mee (want wat moet je aan???), pijn in je voeten omdat je toch weer dacht dat je wel op hakken kon lopen, weer die felle lichten in mijn bakkes, weer veel te lange en irritante soundchecks van de drummer – en ik hou van drummers, hoor, ik schrijf dit op nationale “hug-a-drummer-day”, urenlang studeren op koortjes en teksten, je afvragen wanneer je je factuur mag sturen, te laat in bed liggen, nieuwe muzikanten ontmoeten en binnen 2 gigs het gevoel hebben dat je elkaar al jaren kent, álles álles álles is even geweldig.

En natuurlijk weet ik wel dat het na een tijdje ook vast en zeker weer een soort routine zal zijn en dat je soms denkt: “Oooh, ik heb geen zin vanavond,” net als bij een elke andere baan. Maar op dit moment omarm ik met tranen in mijn ogen van geluk elk aspect van dit leventje.
Het voelt zo ontzettend alsof je jezelf en je familie weer terug hebt. Echt. Zo voel ik het oprecht.

Ik ben als kind al begonnen met zingen. We zongen thuis, allemaal, tijdens de afwas. Mijn ouders waren muzikaal, mijn oma was muzikaal, ik en mijn broertje zijn muzikaal, mijn zoon leeft voor de muziek en mijn dochter begint ook al met zingen. Ik stond letterlijk met een borstel in mijn hand in de woonkamer alle liedjes van Madonna of de Dolly Dots te zingen als ik dacht dat er niemand thuis was. Ik rolde van het ene bandje in het andere, je kunt het kruisbestuiving noemen. En nog steeds komen er weer geweldige en nieuwe dingen op mijn pad.
Ze zeggen dat je met zingen je keelchakra opengooit, ik denk dat ik daarom de afgelopen anderhalf jaar echt vaak het gevoel heb gehad dat mijn keel dicht zat en dat ik last van mijn stem kreeg: ik kon het niet losgooien.

Ik vraag me af of mensen altijd begrijpen wat er zo bijzonder aan is. Maar net zoals ik nooit zal weten hoe een pedicure zich voelt nadat hij/zij een likdoorn heeft verwijderd of overtollig eelt heeft weten weg te snijden, zal een ander, die niet in de muziek zit, niet weten hoe dát precies is en voelt. Mensen denken vaak dat het alleen maar feest is. Dat is het niet, het is soms loei- en loeihard werken. Voor mijn aankomende Oktoberfesttoer met Jawohl heb ik om en nabij 80 uur instudeerwerk zitten. Dat geeft niet, dat hoort erbij en het is het waard. Het komt alleen echt niet vanzelf. Maar de kick van de muziek, het samenkomen van mooie stemmen, de blijdschap van de mensen: dat is zo ongelooflijk veel waard en dat zorgt ervoor dat ik ook gelukkig ben en die uren er met liefde in steek.

In de komende weken/ maanden ben ik van plan wat muzikanten te gaan interviewen over hun liefde voor muziek en wat dat precies inhoudt. En daar ga ik dan stukjes over schrijven op deze blog. Waarom ik dat doe? Ten eerste omdat ik heel erg van schrijven houd en omdat ik muzikanten over het algemeen genomen gewoon ontzettend tof volk vind. Uiteraard zijn er uitzonderingen want er is ook echt wel regelmatig kinnesinne in dit wereldje, maar in de laatste jaren merk ik echt dat ik in een fijne kring zit waarin we elkaar alles gunnen, elkaar supporten en elkaar aanmoedigen. En dat vind ik zo mooi. Ten tweede ga ik dit doen omdat ik vind dat er in de hele carolacrisis bijzonder weinig aandacht is geweest voor muzikanten en alles wat er omheen hangt. Misschien lukt dat nu extra met leuke verhalen!

Ik ga me nog niet vastpinnen op een vast moment of op een regelmatige basis, ik neem het zoals het komt.

Eén ding is zeker: ik denk dat heel veel muziekmakende mensen zichzelf weer langzaam aan het terugvinden zijn. En naast dat muziek (en alles wat met cultuur te maken heeft) ontzettend goed is voor onze maatschappij, denk ik dat het terugvinden van onszelf de wereld alleen maar mooier maakt.